Ferdinand - historia pojazdu

---

dane techniczne

silnik	2 silniki gaźnikowe, 12-cylindrowy Maybach HL120 TRM poruszające 2 silniki elektryczne Porsche/Siemens-Schuckert o mocy 300 KM (221 kW) przy 3000 obr./min (każdy)
Transmisja	elektryczna
zbiornik paliwa	950 l
pancerz	20-200mm
długość	8,14 m
szerokość	3,38 m
prześwit	0,48 m
masa	65000 kg
nacisk	1,19kg/cm2
prędkość	30km/h (po drodze)
zasięg	90 km ( w terenie) 150 km ( po drodze)

Opis pojazdu

Został on zaprojektowany w oparciu o podwozie nieprzyjętego do produkcji prototypu czołgu Tiger, konstrukcji Ferdinanda Porsche, znanego jako Tiger (P) lub VK 4501(P) (litera P oznaczała konstrukcję Porsche). Ponieważ na uzbrojenie przyjęto alternatywny wariant czołgu Tiger (VK 4501(H)) z podwoziem konstrukcji firmy Henschel, zaszła potrzeba wykorzystania zaczętej już w zakładach Nibelungenwerke partii 90 podwozi konstrukcji Porschego. Dlatego Porsche zaproponował skonstruowanie na ich bazie ciężkiego niszczyciela czołgów. Pod koniec 1942 roku firma Alkett zaprojektowała działo pancerne na podwoziu Tiger(P). Sam Adolf Hitler zaaprobował budowę pojazdu, który 6 lutego 1943 nazwał „Ferdinand” na cześć zasług prof. Porsche. 90 zbudowanych Ferdynandów oddano wojsku w kwietniu i maju 1943. Nowy pojazd został uzbrojony w armatę 88 mm PaK 43/2 L/71 (o długości lufy 71 kalibrów). Pociski wystrzelone z tego działa umożliwiały przebicie czołowego pancerza każdego czołgu alianckiego, nawet z odległości 1,5 km. Armata była zamontowana w pancernej nadbudówce umieszczonej z tyłu pojazdu, ale z powodu swojej długości i tak wystawała poza jego przód. Ponieważ nie była zamontowana w obrotowej wieży, ale bezpośrednio w nadbudówce, miała dość ograniczoną możliwość ruchu: 28° w płaszczyźnie poziomej i 22° w pionowej. Przedni pancerz Ferdynanda miał grubość 200 mm, co czyniło go praktycznie nieprzebijalnym od przodu dla wszystkich dział alianckich z odległości większej niż 500 m, boczny pancerz o grubości 80 mm również nie był łatwy do przebicia.

Cały pojazd miał ponad 8 metrów długości i prawie 3,5 metra szerokości i ważył 65 ton (wersja Ferdinand) lub 70 ton (wersja Elefant). Napędzany był silnikiem Maybach HL 120 o mocy 530 KM, jego maksymalna prędkość wynosiła jedynie 20 km/h, a zasięg to 135 km. Wnętrze pojazdu było przedzielone na dwa osobne pomieszczenia. W przedniej części siedzieli kierowca i radiotelegrafista, a z tyłu znajdowali się: dowódca, celowniczy i dwóch ładowniczych.

Wszystkie ferdynandy zostały przydzielone do 656. pułku ciężkich dział pancernych, w składzie 653. i 654. dywizjonów dział pancernych. Ferdinandy były zazwyczaj przydzielane na poziomie kompanii, czasami były dzielone na plutony. Zazwyczaj działały wspierane dodatkowymi oddziałami piechoty i czołgami chroniącymi ich flanki. W czasie ataku pojazdy były używane jako broń pierwszego uderzenia, a w czasie obrony zazwyczaj stanowiły mobilną rezerwę gotową do zniszczenia czołgów przeciwnika.

Po raz pierwszy zostały użyte operacyjnie w czasie bitwy na łuku kurskim. Pomimo że zniszczyły one 320 rosyjskich czołgów, okazało się, że mają także wiele wad, np. zawodny silnik i elektryczny układ przeniesienia napędu, czy delikatny hydropneumatyczny system kierowania.

Każdy z ferdynandów został złożony w zakładach Nibelungenwerke w 1943